Σαν σήμερα γεννιέται ο αναρχικός Τζίνο Μπίμπι

Σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου του 1899, γεννιέται ο Ιταλός μηχανικός, αναρχικός και μαχητής αντιφασίστας Τζίνο Μπίμπι. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου διατελεί πιλότος και σχεδιαστής πυρομαχικών. Γοητεύεται από μικρή ηλικία απ’ το αναρχικό κίνημα. Ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με την αντιφασιστική δράση διανέμοντας φυλλάδια με το μηχανάκι του. Μια φορά, το 1923, καθώς γυρνάει στο κέντρο της Καρράρα με το μηχανάκι του και μοιράζει φυλλάδια που απεικονίζουν τον Μουσολίνι σαν «κλόουν», δέχεται επίθεση από φασίστες που τον πετάνε κάτω από το ποδήλατό και τον ξυλοκοπούν. Το ποδήλατό και το ξυλουργείο του πατέρα του δέχονται εμπρηστική επίθεση. 

Ως φοιτητής μηχανικής κατασκευάζει τη βόμβα με την οποία ο ξάδελφος του, Τζίνο Λουτσέττι, προσπαθεί να εκτελέσει τον Μουσολίνι στη Ρώμη, τον Σεπτέμβριο του 1926. Στις αρχές του 1923 ο ίδιος και η αδελφή του συλλαμβάνονται στη Ρώμη. Μετά από μακρά περίοδο φυλακίσεων στις νησιωτικές φυλακές της Ούστικα και της Λίπαρι, κατορθώνει να διαφύγει στη Γαλλία. Αργότερα, το 1931, μετακομίζει στην Ισπανία, όπου εργάζεται στενά με την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας [CNT] και την Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία [FAI] και αρχίζει κάνει μαθήματα στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μια εναέρια επίθεση στον Μουσολίνι! Ασχολείται, επίσης, με μια ομάδα εντός της FAI, που σχεδιάζει την απελευθέρωση του Ιταλού αναρχικού Ερρίκο Μαλατέστα- ο οποίος ήταν σε κατ ‘οίκον περιορισμό στην περιοχή Τρίονφάλε της Ρώμης- χρησιμοποιώντας έναν κινητήριο καταπέλτη υψηλής ταχύτητας. Στην ομάδα διεισδύει η ισπανική μυστική αστυνομία και ειδοποιεί τους Ιταλούς. Η μεταφορά του Μαλατέστα ματαιώνει τα σχέδιά τους.

Το 1934 ανοίγει ένα εργαστήριο στη Βαλένθια. Κατηγορείται από το ιταλικό προξενείο ότι παράγει όπλα για τους αναρχικούς. Το 1936, στο ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου, γίνεται πιλότος στις Αεροπορικές δυνάμεις της Ισπανικής Δημοκρατίας [Fuerzas Aéreas de la República Española], η οποία, δυστυχώς, γρήγορα μετατρέπεται σε ένα σταλινικό φέουδο.

Ο Μπίμπι, χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες του στη μηχανική αρχίζει να δημιουργεί νέα όπλα για τις Αεροπορικές δυνάμεις της Ισπανικής Δημοκρατίας [Comité Central de Milícies Antifeixistes de Catalunya], συμπεριλαμβανομένου ενός κινητήρα εκτοξευτή πυραύλων με ακτίνα ενέργειας τα 10 χιλιόμετρα, ο οποίος στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από την Φάλαγγα Ντουρρούτι. Στη συνέχεια, αναλαμβάνει ένα σχέδιο για να δημιουργήσει μία τορπίλη ελέγχου για να γίνει επίθεση σε φασιστικά πλοία αποκλείοντας έτσι τα ισπανικά λιμάνια. 

Τον Δεκέμβριο του 1936, η σταλινική Ρεπουμπλικανή αστυνομία τον συλλαμβάνει, κατηγορώντας τον για διακίνηση όπλων και ότι είναι «κατάσκοπος του Μουσολίνι». Σώνεται μετά από την παρέμβαση της Περιφερειακής Επιτροπής της CNT της Βαλένθια. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1937, στο Αλικάντε, συλλαμβάνεται ξανά από τη σταλινική Φρουρά Επίθεσης [Guardia de Asalto], μαζί με τον Ουμπέρτο Τομασίνι και τρεις άλλους συντρόφους, παρόλο που έχουν άδεια από τo Υπουργείο Ναυτικής και Πολεμικής Αεροπορίας [Ministeri de Marina i de l’Aviació], με σκοπό να διενεργήσουν πράξεις δολιοφθοράς σε υποβρύχια στο Φράνκικο λιμάνι της Κεούτα στο Μαρόκο. Κλειδωμένος σε μια σταλινική φυλακή για εβδομάδες, ανακρίνεται, απειλείται και ξυλοκοπείται. Ο Τομασίνι κατάφέρνει να διαφύγει μετά την παρέμβαση του Αναρχικού Υπουργού Δικαιοσύνης Χουάν Γκαρθία Ολιβέρ. Ο σοσιαλιστής Υπουργός Εσωτερικών Άνχελ Γαλάρθα Γάγο είχε διατάξει τη σύλληψη του Μπίμπι. Αργότερα, αφήνεται ελεύθερος.

Ο Μπίμπι μετά από αυτή την εμπειρία αφήνει την Ισπανία για το Παρίσι, όπου συνεχίζει να υποστηρίζει τις Δημοκρατικές δυνάμεις, ενώ επιδιώκει και άλλες αντι-φασιστικές και αντι-σταλινικές δραστηριότητες με την βοήθεια μιας ανεξάρτητης αναρχικής ομάδας. Μεταξύ αυτών (των δραστηριοτήτων) προσπαθεί να οργανώσει μια νέα επίθεση ενάντια Μουσολίνι το 1937, μαζί με τον Τομασίνι, αλλά η προσπάθεια αποτυγχάνει να αποδώσει καρπούς.

Το τέλος του Ισπανικού πολέμου τον βρίσκει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκούρς. Επιστρέφει στην Ιταλία, όπου και παίρνει μέρος στην αντίσταση, σαν μέλος των αναρχικών παρτιζάνικων μονάδων, οι οποίες απελευθερώνουν την Καρράρα από τους φασίστες.

Στη μεταπολεμική περίοδο μετακομίζει για κάποιο χρονικό διάστημα στη Βραζιλία. Επιστρέφει στην Καρράρα το 1948 μαζί με τη σύζυγό του και τα δύο του παιδιά. Εκεί ασχολείται με την Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας, αλλά την εγκαταλείπει στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα, επειδή ήταν «υπερβολικά εξαρτημένη από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα». Ο ίδιος κρατάει αποστάσεις από το οργανωμένο κίνημα στη δεκαετία του ’60 και αρχίζει να αυτοαποκαλείται Αναρχοατομικιστικής. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο κίνδυνος του σταλινισμού γίνεται ποιά τέτοια εμμονή γι ‘αυτόν, που φτάνει στο σημείο να πεί ότι έχει συμπάθειες για το κόμμα, Δημοκρατική Ένωση για τη Νέα Δημοκρατία [Unione Democratica per la Nuova Repubblica], που ιδρύθηκε από τον παλιό του φίλο Randolfo Pacciardi, πρώην διοικητή στην Ταξιαρχία Γκαριμπάλντι στην Ισπανία. Μια παράξενη παραδοχή για έναν αναρχικό ειδικά για αυτόν που εξακολουθούσε να φέρεται να είναι ένας αναρχοατομικιστής!

Ο Μπίμπι πεθαίνει στην Καρράρα, στις 8 Αυγούστου του 1999, σε ηλικία 100 ετών. Αποτεφρώνεται με ένα μαύρο και κόκκινο μαντήλι δεμένο γύρω από το λαιμό του και οι στάχτες θάβονται στο δημοτικό νεκροταφείο της Ρουτιλιάνο.

Μετάφραση: Αδέσποτος

Πηγή: The Bottled Wasp Pocket Diary