Σαν σήμερα, στις 21 Φεβρουαρίου του 1903, γεννήθηκε σε μία αγροτική οικογένεια της Αραγονίας ο αναρχοσυνδικαλιστής και αντι-φασίστας πολεμιστής, Σατούρνινο Κάροντ Λερίν, γνωστός με τα ονόματα “Ελ Κούκο Θεμπογιέρο”, “Σατουρ” και “Χαθίντο Λαόζ Μαρίν”.
Ξεκίνησε να εργάζεται στην ηλικία των 6 ετών στα χωράφια, στην περιοχή της Καστίλης, όργωνοντας και συγκομίζοντας. Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε να αναζητήσει εργασία στην Ευρώπη, πριν εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη, οπού και βρήκε εργασία στον τομέα των κατασκευών. Εκεί έγινε μέλος της CNT και με την βοήθεια της, έμαθε να διαβάζει και να γράφει. Πάντα ενεργός αναρχικός, αρνήθηκε να αναλάβει υπεύθυνη θέση. Κατά την περίοδο των Πιστολέρο, υπήρξε μέλος ενεργής ομάδας και αναγκάστηκε να φύγει στη Γαλλία για να ξεφύγει από την καταστολή, που είχε ξεκινήσει από τη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα.
Επέστρεψε από την εξορία με αμνηστία που του χορηγήθηκε από τηΔεύτερη Δημοκρατία και συμμετείχε ενεργά στο συνδικάτο οικοδόμων της CNT στη Σαραγόσα. Τον Φεβρουάριο του 1936 ήταν μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής της Αραγονίας [Comité Régional] και ήταν υπεύθυνος στην περιοχή, για την οργάνωση του συνδικάτου αγροτών [sindicats Pagesos]. Συμμετείχε σε πολλές προπαγανδιστικές περιοδίες, ιδιαίτερα στην περιοχή Μπαλντερόμπρες, μαζί με τον Φλορεντίνο Γκαλβάν. Στις 19 Ιουλίου του 1936, ως Γραμματέας προπαγάνδας για την επιτροπή περιφερειών, έφυγε από τη Σαραγόσα και έφτασε στην Τορτόζα, όπου σχημάτισε με τον καπετάνιο Φερρέρ την Columna Carod-Ferrer, η οποία συμμετείχε στην απελευθέρωση πολλών χωριών της Αραγονίας, συμπεριλαμβανομένων των Αλκάνιθ, Καλάντα , Αλκορίσα, Μονταλμπάν. Κατάφερε να θέσει σε εφαρμογή ένα δίκτυο που θα βοηθούσε απομωνομένους αγωνιστές στη Σαραγόσα. Όταν απελευθέρωσε το χωριό που μεγάλωσε, την Μονέβα (500 κάτοικοι), έσωσε τη ζωή του ιερέα Ενρίκε Γουαγιά, ενός παιδικού φίλου, που επρόκειτο να κατακρεούργηθεί από τους κατοίκους και ο οποίος στη διάρκεια του πολέμου διετέλεσε γραμματέας προμήθειας για τη μικρή κολλεκτιβοποιημένη πόλη. Στη συνέχεια, η φάλαγγα του ενώθηκε με εκείνη του Αντόνιο Ορτιζ Ραμίρες, και έλαβε το όνομα Columna Confederal Sud-Ebre.
Μετά τη στρατιωτικοποίηση, διορίστηκε Επίτροπος της 118ης Ταξιαρχίας, με κυβερνήτη τον Βικτώριο Καστάν Βιγείν και στη συνέχεια Κομισάριος της 25ης Ταξιαρχίας [Exèrcit Popular]. Την θέση αυτή την κατείχε μέχρι το τέλος του πολέμου. Συνεργάστηκε με την “Nuevo Aragon”, την εφημερίδα του Συμβουλίου της Αραγονίας. Τον Μάιο του 1937 κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στη Βαρκελώνη με τους σταλινικούς, στάλθηκε από την 25η Ταξιαρχία στη Καταλονία στην κεφαλή αρκετών ομάδων, με τον σκοπό να σταματήσει τις συγκρούσεις, αλλά δε το έκανε, μετά από εντολή των ηγετών της CNT. Στο τέλος του πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο της Μαδρίτης, συνελήφθη στο λιμάνι του Αλικάντε και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις περιοχές Λος Αλμένδρος και Αλβατέρα. Δραπέτευσε, τον Μάη του 1939, με τον Καστάν και τον Σεμπαστιάν Βιθέντε Εστέμπαν Καστάν, και ταξίδεψε ως τη Γαλλία με τη βοήθεια και τις οδηγίες του Φρανσίσκο Πονθάν Βιδάλ.
- Μετάφραση: Αδέσποτος
- Πηγή: The bottled wasp pocket diary
