20 Ιουλίου 2001. Ο Carlo Guiliani κειτόταν νεκρός στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα. Η σφαίρα του αστυνομικού Mario Placanica ήταν η αιτία που ο τότε 23χρονος Ιταλός έχασε τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Εκείνη την Παρασκευή του 2001, ο Carlo Guiliani βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο στη Γένοβα για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά των ηγετών της G8. Χιλιάδες όμως ήταν και οι αστυνομικοί που σκοπός τους ήταν να προφυλάξουν την «ομαλή διεξαγωγή» της συνάντησης των ισχυρών του πλανήτη.
Σαν σήμερα, 23 Σεπτεμβρίου του 1895, ιδρύεται στην Λιμόζ από τη συγχώνευση της Fédération des Bourses du Travail (Ομοσπονδίας των Εργατικών συμβουλίων) και της Fédération Nationale des Syndicat (Εθνικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων), η Confédération Générale du Travail (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, CGT).
Ανθρακωρύχοι διαδηλώνουν στο Lattimer, 10 Σεπτεμβρίου 1897.
Σαν σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου του 1897, τουλάχιστον 19 άοπλοι (Πολωνοί, Σλοβάκοι, Λιθουανοί και Γερμανοί) μετανάστες ανθρακωρύχοι στο ορυχείο του Λάτιμερ, κοντά στο Χάζλετον της Πενσυλβάνια, δολοφονήθηκαν από τους 150 άνδρες του σερίφη Συνεχίστε την ανάγνωση Σαν σήμερα η σφαγή του Lattimer
(Η άνοδος του ιταλικού φασισμού και οι σχέσεις του με τον αναρχισμό, το συνδικαλισμό και το σοσιαλισμό)
Του Λάρυ Γκάμποουν*
Η κυβέρνησή του διαπράττει στην Ιταλία … ό,τι η σοβιετική κυβέρνηση έχει διαπράξει στη Ρωσία. Τα πιο αγωνιστικά φιλελεύθερα στοιχεία είναι βαθιά αποκαρδιωμένα … Αυτό που σύντομα θα γίνει είναι ένα μεγάλο σοσιαλιστικό κράτος … αυστηρά συγκεντρωτικό … μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια … Σε 10 χρόνια, θα έχει οικοδομηθεί ένα κράτος όπου δε θα υπάρχει κανένα ίχνος ευρωπαϊκού “φιλελευθερισμού” ή δημοκρατικής “ελευθερίας”. (Γουίντχαμ Λιούις, Άγγλος οπαδός του φασισμού [1926])
Οι σουφραζέτες επιβιώνουν στο κοινό φαντασιακό του παρόντος, η ιστορία τους, αν όχι γνωστή, τουλάχιστον οικεία. Ιδωμένες είτε ως καρικατουρίστικες γυναικείες μορφές με κορδέλες και λουλούδια, γελοίες απαιτήσεις κι ανάρμοστη συμπεριφορά είτε ως πρότυπα διαρκούς εξέγερσης και διαμαρτυρίας, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί τον αδιάκοπο αγώνα τους για την αναγνώριση των γυναικών ως πολιτικά ισότιμων υποκειμένων. Με κύριο αίτημα την παροχή ψήφου στις γυναίκες κι όχημα την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών(WSPU) ακολούθησαν τακτικές πολιτικής απειθαρχίας, επιτιθέμενες μεταξύ άλλων στην ατομική ιδιοκτησία, κι επιδόθηκαν σε απεργίες πείνας προκειμένου να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ένα κίνημα που διήρκεσε καθ’ όλη τη διάρκεια της Εδουαρδιανής περιόδου κι αποτέλεσε ορόσημο στη μάχη των γυναικών για ισότητα.
Σαν σήμερα, 7 Ιουλίου του 1888, 1.400 γυναίκες που εργάζονταν στο εργοστάσιο Bryant & May που βρισκόταν στο ανατολικό Λονδίνο, απέργησαν σε ένδειξη αλληλεγγύης στον εργαζόμενο που είχε απολυθεί επειδή επέκρινε τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο. Η διοίκηση γρήγορα προσφέρθηκε να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο, αλλά οι απεργοί αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην εργασία έως ότου η διοίκηση συμφώνησει σε μια σειρά από άλλες παραχωρήσεις, όπως την κατάργηση των κατακρατήσεων των μισθών.Στη φωτογραφία είναι η απεργιακή επιτροπή, μαζί με την Annie Besant και Herbert Burrows, και τοπικές ακτιβιστριες.
Σαν σήμερα, στις 10 Μαίου του 1933, οι Ναζί έκαψαν 25000 Βιβλία Εβραίων και Ελευθεριακών συγγραφέων στο Βερολίνο. Επίσης σαν σήμερα, τα σοσιαλιστικά κόμματα απαγορεύτηκαν στη ναζιστική Γερμανία.