Ο Τσίου, εθισμένος σε ουσίες, προσπαθεί να βρει την δόση του στην Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο. Ακολουθεί μια αλυσίδα συναντήσεων όπου η πίεση για την αναζήτηση περνάει από την μια ανθρώπινη φιγούρα στην άλλη.
Η ταινία, παραγωγής του 2005, είναι κοινωνική με Συνεχίστε την ανάγνωση Τσίου [Ταινία]
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης, Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πρόλογος
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι οι κοινωνικές επαναστάσεις, oι μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές, πέρα από τις κατάλληλες συνθήκες προϋποθέτουν και την επεξεργασία κάποιων βασικών πολιτικών θέσεων, προτάσεων και κατευθύνσεων εκ των προτέρων, από τα επαναστατικά υποκείμενα, δηλαδή από τα επαναστατικά κινήματα. Είναι ενδεικτικά τα παραδείγματα της Παρισινής Κομμούνας του 1871, της Ρώσικης Επανάστασης του 1917-1921, της Ισπανικής Επανάστασης του1936-’39, των Ζαπατίστας στην Τσιάπας που ξεκίνησε το 1994 και της Επανάστασης της Ροζάβα-Β. Συρίας που ξέσπασε μετά το 2012 στα πλαίσια του συριακού εμφυλίου πολέμου. Ο σοσιαλισμός, ο συμβουλιακός κομμουνισμός, ο ελευθεριακός κομμουνισμός (αναρχία), ο κοινοτισμός, ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός είναι πολιτικά Συνεχίστε την ανάγνωση Για το ξεπέρασμα του κράτους και του κεφαλαίου για μια Συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση [pdf]
Το κείμενο που ακολουθεί προσπαθεί να τοποθετηθεί σε ζητήματα που, έτσι κι αλλιώς, έχουν αναφερθεί από πολλούς πολέμιους της ελευθερίας και της αναρχίας.
Αν ασχολούμαστε, όσο πιο συνοπτικά μας επιτρέπει ο διαθέσιμος χώρος μιας εφημερίδας, είναι γιατί οι απαξιωτικές, προς την κοινωνία και την κοινωνική δράση, απόψεις κυκλοφορούν μέσα σε ομαδοποιήσεις και παρέες που έχουν αναδειχθεί μέσα από την ζωντάνια των συγκρούσεων ενάντια στο κράτος και τις επιλογές του.
Οι απόψεις αυτές, ντυμένες με έναν «επαναστατικό τσαμπουκά», στην πραγματικότητα διαπνέονται Συνεχίστε την ανάγνωση Το κοινωνικόν ανιστόρητον και η εχθρότητα προς την κοινωνία
Είναι λογικό ότι ο Clastres , ως μαθητής του Levi – Strauss, δεν έμεινε ανεπηρέαστος από το έργο του μεγάλου εισηγητή του δομισμού. Αυτό δεν ίσχυε μόνο για τον Clastres (γι’ αυτόν μάλιστα ίσχυε μάλλον λιγότερο απ’ όλους) ή για τον κύκλο των ανθρωπολόγων γύρω από τον του Levi – Strauss, αλλά και για έναν τεράστιο αριθμό Συνεχίστε την ανάγνωση ΠΙΕΡ ΚΛΑΣΤΡ: ΕΝΑΣ ΕΘΝΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
Σε μία εποχή όπου όλες οι ενδείξεις είναι δυσοίωνες και τα προγνωστικά αποθαρρυντικά, ο κοινοτισμός επαναφέρει το όραμα για μια ανθρωπότητα που δεν θα πέσει στην παγίδα του αιμοσταγούς κανιβαλισμού και της αυτοκαταστροφής.
Ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία με την ομοσπονδιακή μορφή, αποτελεί σήμερα την ιδέα που μπορεί, όσο πιθανώς καμία άλλη, να εδαφικοποιήσει ταυτόχρονα σε τοπικό/γεωγραφικό αλλά και οικουμενικό/φαντασιακό επίπεδο την έννοια του κοινωνικού αυτοκαθορισμού.
Αυτό άλλωστε έχει αποδειχτεί, τα τελευταία χρόνια, από το ζαπατιστικό κίνημα στο Μεξικό, από τις αμεσοδημοκρατικές κοινότητες αγώνα στην Ελλάδα, από το κίνημα Οccupy στις ΗΠΑ, από το πείραμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού στις κουρδικές περιοχές[1].
Στη σύγχρονη συγκυρία, είναι σκοπός μας αυτή την ιδέα να τη θέσουμε Συνεχίστε την ανάγνωση Γιώργος Κολέμπας: Ο σύγχρονος κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία
Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο του Kollect
Μας κάνει η μοντέρνα ζωή ευτυχισμένους; Έχουμε καταφέρει πολλά αλλά έχουμε χάσει και πολλά. Ταιριάζει καλύτερα στους ανθρώπους ο τρόπος ζωής του κυνηγού-συλλέκτη;
[Mετάφραση-Επιμέλεια για το Kollect:I’m possible]
Είμαστε πολύ πιο ισχυροί από ό,τι οι πρόγονοί μας, αλλά είμαστε και πιο ευτυχισμένοι;
Οι ιστορικοί σπάνια στέκονται να σκεφτούν αυτή την ερώτηση, παρ’ όλα αυτά όμως, η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτό; Η κατανόησή μας Συνεχίστε την ανάγνωση Είμασταν πιο ευτυχισμένοι στη Λίθινη Εποχή;
Οι πρωτόγονες κοινωνίες είναι κοινωνίες χωρίς κράτος: αυτή η πραγματολογική κρίση, σωστή καθεαυτή, υποκρύπτει στην πραγματικότητα μια γνώμη, μια αξιολογική κρίση, η οποία κλονίζει παρευθύς τη δυνατότητα να συσταθεί μια πολιτική ανθρωπολογία ως αυστηρή επιστήμη. Αυτό που στην ουσία δηλώνεται είναι ότι οι πρωτόγονες κοινωνίες στερούνται κάτι -το κράτος- το οποίο, όπως και σε κάθε άλλη κοινωνία -τη δική μας, λόγου χάρη- τους είναι απαραίτητο. Επομένως, οι κοινωνίες αυτές είναι λειψές, δεν είναι εντελώς αληθινές κοινωνίες -δεν είναι εκπολιτισμένες- υπάρχουν βιώνοντας, οδυνηρά προφανώς, μια έλλειψη -την έλλειψη του Κράτους- την οποία πασχίζουν, μάταια πάντα, να καλύψουν. … Περισσότερο ή λιγότερο συγκεχυμένα, αυτό ακριβώς λένε τα χρονικά των περιηγητών ή οι εργασίες των ερευνητών: δεν μπορούμε να σκεφθούμε την κοινωνία χωρίς το κράτος, το κράτος είναι το πεπρωμένο κάθε κοινωνίας. Η προσέγγιση αυτή προδίδει μια προσκόλληση εθνοκεντρικού χαρακτήρα ασυνείδητη τις περισσότερες φορές και γι’ αυτό ιδιαίτερα αμετακίνητη. Το άμεσο, αυθόρμητο σημείο αναφοράς είναι, αν όχι αυτό που γνωρίζουμε καλύτερα, πάντως αυτό που μας είναι πιο οικείο. Πράγματι, καθένας μας φέρει μέσα του, εσωτερικευμένη Συνεχίστε την ανάγνωση Pierre Clastres: Η κοινωνία ενάντια στο κράτος
