Ετικέτα: Ρούντολφ Ρόκερ

Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Έγκελς ο Έντουαρτ Μπέρνοταϊν, ένα από τα πιο επιφανή μέλη της μαρξιστικής κοινότητας, είχε καταπλήξει τους φίλους του με κάποιες επίσημες αποκαλύψεις του. Ο Μπέρνσταϊν εκδήλωσε δημό­σια τις αμφιβολίες του όσον αφορά την ορθότητα της υλι­στικής ερμηνείας της ιστορίας, της πιο τιμημένης μαρξιστι­κής θεωρίας και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου· έφτα­σε μάλιστα στο σημείο να επιτεθεί στη διαλεκτική μέθοδο φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατόν να μιλά κανείς για κριτικό σοσιαλισμό. Σώφρων άνθρωπος ο Μπέρνσταϊν, κράτησε για τον ίδιο τις ανακαλύψεις του μέχρι το θάνατο του γέρου Έγκελς και τότε μόνο τις κοινοποίησε προς μεγάλο φόβο των ιερέων του μαρξισμού. Όμως ούτε αυτή η σύνεσή του τον έσωσε από τις επιθέσεις που δέ­χθηκε από όλες τις πλευρές. Ο Κάουτσκι έγραψε ένα βι­βλίο ενάντια στον αιρετικό κι ο καημένος Έντουαρτ ανα­γκάστηκε να αποκηρύξει δημόσια στο συνέδριο του Αννόβερου το θανάσιμο αμάρτημά του και να υποταχθεί στην απόφαση της επιστημονικής πλειοψηφίας.

Μετά από όλα αυτά, ο Μπέρνσταϊν δεν είχε τίποτε άλλο να αποκαλύψει. Τα ζητήματα που έθετε στα θεμέλια της μαρξιστικής διδασκαλίας υπήρχαν ήδη από την εποχή που ο ίδιος συνέχιζε ακόμα να είναι πιστός απόστολος της μαρξιστικής εκκλησίας. Όλοι αυτοί οι συλλογισμοί υπήρχαν εδώ και εκεί στην αναρχική φιλολογία και το μόνο σημα­ντικό ή^ταν ότι ένας σοσιαλδημοκράτης από τους πιο γνω­στούς αναφερόταν σ’ αυτούς για πρώτη φορά. Κανείς δεν αρνείται ότι η κριτική του Μπέρνσταϊν έκανε αίσθηση στο στρατόπεδο των μαρξιστών: είχε κλονίσει τα πιο σημαντικά θεμέλια της μεταφυσικής οικονομίας του Κάρλ Μάρξ και δεν είναι περίεργο που σεβαστοί εκπρόσωποι του ορθόδοξου μαρξισμού επηρεάστηκαν βαθιά από αυτήν.

Και δεν θα ήταν τόσο σοβαρή η κατάσταση, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο. Για έναν περίπου αιώνα οι μαρξιστές δεν έπαψαν να διακηρύσσουν ότι ο Μάρξ και ο Έγκελς ήταν οι εφευρέτες του λεγόμενου επιστημονικού σοσιαλισμού μια ανύπαρκτη διαφορά δημιουργήθηκε ανάμεσα Συνεχίστε την ανάγνωση Ρούντολφ Ρόκερ: Ο Μάρξ και ο Αναρχισμός

1. «Η επίκληση της επιστήμης αντί για την επίκληση του λαού επαναφέρει, σαν ηχώ, εκείνες τις παλιές σελίδες του Μπακούνιν σχετικά με τους κοιμισμένους, τα ευχαριστημένα τέκνα της μπουρζουαζίας, τους διπλωματούχους, που όπως έλεγε, «αφιερώνονται αποκλειστικά στη μελέτη των μεγάλων προβλημάτων της φιλοσοφίας, της κοινωνικής και πολιτικής επιστήμης- και επεξεργάζονται θεωρίες – που τελικά δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να δείχνουν την οριστική ανικανότητα των εργατικών και λαϊκών μαζών». (*)

2. O μύθος και οι αυταπάτες του διαλεκτικού υλισμού (**) «…Ο ισχυρισμός ότι η μοίρα των κοινωνικών δομών καθορίζεται από τους νόμους της λεγόμενης «κοινωνικής φυσικής» δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον ισχυρισμό εκείνων των πονηρών γυναικών που καμώνονται πως είναι ικανές να διαβάζουν τη μοίρα των ανθρώπων στα φλιτζάνια και στις ανθρώπινες παλάμες. Είναι αλήθεια ότι το ωροσκόπιο διανέμει ρόλους στους λαούς και στα έθνη, αλλά οι προφητικές ικανότητες της πολιτικής και κοινωνικής αστρολογίας δεν έχουν καμία μεγαλύτερη αξία από τα προγνωστικά Συνεχίστε την ανάγνωση O μύθος και οι αυταπάτες του διαλεκτικού υλισμού